środa, 2 marca 2016

ЎЎЎ Іван Ласкоў. Да пытаньня аб этнагенэзе беларусаў. Койданава. "Кальвіна". 2016.


 
 

    Іван Ласкоў (Якуцк)
                                         ДА ПЫТАНЬНЯ АБ ЭТНАГЕНЭЗЕ БЕЛАРУСАЎ
    Доўгі час у історыяграфіі панаваў погляд, быццам беларускі этнас склаўся выключна са славянскіх плямёнаў. Так пісалася ў шматлікіх абагульняючых працах, энцыкляпэдыях, падручніках. Апанэнты ж, галоўным чынам з беларускай эміграцыі, адстойвалі думку, што да славян на тэрыторыі сучаснай Беларусі жылі балты і што менавіта славянска-балцкі сынтэз даў беларускі этнас. Сёньня падыход гэты зрабіўся пануючым. Але і ён зьяўляецца няпоўным, бо не ўлічвае ў народаскладаньні беларусаў ролю угра-фінскіх плямёнаў.
    Тры гады назад у артыкуле “Племя пяці родаў” [Літаратура і мастацтва. 1989. 18 жніўня.] мы выказалі гіпотэзу, што племя літва, якое дало князёў і назву Вялікаму Княству Літоўскаму, было не балцкім, а фіна-угорскім (пермскім) племем, г. зн. роднасным па мове такім сучасным народам, як комі-зыраны, комі-пермякі і удмурты. У гэтым артыкуле быў заклік да прафэсійных навукоўцаў шукаць і вывучаць фіна-угорскія сьляды ў Беларусі. На жаль, ніхто з прафэсіяналаў па гэты заклік не адгукнуўся.
    Геаграфічна комі і удмурты знаходзяцца так далёка, што думка аб колішніх пермскіх плямёнах у Беларусі здаецца фантастычнай. Вядомыя расейскія лінгвісты нават пісалі: “При исследовании Верхнего Поднепровья практически бесполезным оказывается привлечение данных пермской... гидронимии” [Топоров В. Н., Трубачев О. Н. Лингвистический анализ гидронимов Верхнего Поднепровья. М. 1962. С. 27.].
    Аднак такое сьцьвярджэньне патрабуе аб’ектыўнай праверкі. Супаставім, напрыклад, гідронімы Верхняга Падняпроўя з памянёнай кнігі і адпаведныя назвы з даведніка “Географические названия Коми АССР” [Географические названия Коми АССР. Сыктывкар. 1990.]: Велейка — Велью; Веть — Ветью; Вожочка — Вожаёель; Залазна — Залазная, Залазаёль; Картель — Картаёль; Коста — Косты; Луния — Лунвож (17 рэк); Надва — Надыб; Неманка — Немын; Немед, Немеда, Немедзь — Нямед; Нямецка — Нем; Ореса — Арес; Поня — Понтъю; Расна — Растью; Упинька — Упа і многія іншыя. Фіналі ў гідронімах комі маюць наступныя значэньні: -ю — “рэчка”, -ва — “рэчка”, -вож — “доплыў”, -ёль — «рэчка», -ты — «возера».
    Пад Верхнім Падняпроўем У. Тапароў і А. Трубачоў разумеюць верхнюю частку басэйна Дняпра, уключаючы Прыпяць і Дзясну з усімі даплывамі. Як вядома, амаль уся гэтая тэрыторыя — этнічна беларуская. Але Верхнім Падняпроўем Беларусь не вычэрпваецца. Гэта яшчэ і частка басэйнаў Дзьвіны, Нёмана, Буга. Назвы рэк у Комі рэспубліцы, Пермскай і Сьвярдлоўскай абласьцях маюць свае адпаведнікі і ў верхняй частцы басэйна Нёмана і памежнай часткі Дняпроўскага басэйна, г. зн. там, дзе М. І. Ермаловіч лякалізаваў летапісную Літву: Нёман — Немын; Вілія — Віль: Вильва; Шчара (у мінулым Шара) — Шарью; Валожынка — Лолог; Волка — Воль, Вольва; Волма — Вялікая Вольма, Малая Вольма, Вольма-Шар; Гадзея — Гадья; Зальвянка (Зэльва) — Зельва (вёска); Ізва — Изьва, Изъёль, Изъяю; Сасва — Сосьва, Сосья; Сула — Сула; Сэрвач — Серва; Тур’я — Турья; Уса — Уса, Вялікая Уса, Малая Уса; Шаць — Шадью.
    Назвы пераважнай большасьці гідронімаў у Комі рэспубліцы і ў Пермскай вобласьці без цяжкасьцей этымалягізуюцца на моўнай глебе комі [Параўн.: Туркин Л. Н. Топонимический словарь Коми АССР. Сыктывкар. 1986; Кривощекова-Гантман Л. С. Географические названия Верхнего Прикамья. Пермь. 1983.]. Нешматлікая ж рэштка назваў іншага фіна-угорскага або самадыйскага паходжаньня.
    У Беларусі нямала і такіх гідронімаў, якія не маюць паралеляў на сучасных пермскіх тэрыторыях, але раскрываюцца з дапамогай пермскіх моў: Бася — комі [Тэрмінам “комі” для эканоміі месца азначаюцца словы, агульныя для комі-зыранскай і комі-пярмяцкай моў.] бас “аздоба”; Мядзел — комі-зыранск. модзол “ельнік з імшыстай глебай”; Шура — удмурцк. шур “рака” і-інш.
    Яшчэ больш сымптаматычнай зьяўляецца марфалягічная будова гідронімаў фіна-угорскага паходжаньня ў Беларусі. Рэч у тым, што ў пермскіх, як і ў іншых фіна-угорскіх мовах, назоўнік у асноўнай форме адначасова зьяўляецца і прыметнікам; із — камень і каменны; зэр — дождж і дажджавы. Таму рэчка, да прыкладу, можа называцца із або зэр і мець значэньне “каменная” і “дажджавая” адпаведна, г. зн. із і зэр у дадзеным выпадку паказваюць прыкмету, а не характарызуюць раку як “камень” або “дождж”. Да такога назоўніка-прыметніка далучаюцца гідранімічныя элемэнты: -ва — “рэчка”, -ю — “рэчка”, -ёль — “рэчка”, -вож — “доплыў”, -чер — “доплыў”, -ор — “рэчышча”, -адз (чытаецца адзь) — “даліна”, -ты — “возера” і інш.
    Найбольш распаўсюджаны на пермскай тэрыторыі назвы з элемэнтам -ва. Шмат такіх гідронімаў і ў Беларусі: Дзіва, Дзітва, Езва, Зэльва (Зальвянка), Ізва, Лахазва, Лахва, Лонва, Маргва, Маства, Надва, Наква, Нарва, Пульва, Сасва, Талва, Тонва і інш. Усе пералічаныя адшыфроўваюцца або з пермскага, або з іншага фіна-угорскага матэрыялу: Дзіва — комі-зыранск. ди “астравок”; Дзітва — комі-пермяцк. дзит — “сініца”; Езва — комі-пермяцк. езь “язь”; Зэльва — комі зэр — “дождж”, дзель — “ягня”; Ізва — агульна-пермск. из “камень”; Лахва — комі-пярмяцк. ляга “дрыгвяністая мясцовасьць”; Лонва — комі лонь — “ціхі, спакойны”; Маргва — ад макшанск, морга “сук” (у мовах комі вож “сук” і “доплыў”); Маства — эст. must “чорны”; Мытва — комі-пярмяцк. мыт “панос”, удмурцк. мыт “цёмны”; Надва — венг. nad “трысьнёг, чарот”, параўн. таксама ненецк. надо — “яр”; Наква — комі-зыранск няк — “сасок, грудзі” (А. С. Крывашчокава-Гаптман назву ракі Нёнь у Пермскай вобласьці тлумачыць таксама праз нень — “сасок, грудзі”; мабыць, сэнс назвы ў тым, што рака малаводная. але са смачнай вадой); Нарва — комі нар “нары” (ложак з дошак або жэрдак) у сэнсе “сонная” (характэрна, што другая назва Нарвы — Няцеч); Пульва — удмурцк. пул. “дошка” (пад Магілёвам ёсьць рэчка Даска); Сасва — комі сос “рукаў”, сос “брудны, паганы”; Талва (калі аснова не перакладзеная — “талы”) — комі тэль “густыя зарасьці сасоньнікаў”; Тонва — комі тон “учорашні” (у сэнсе — якая занепадзе), комі дон “чысты”. Цікавая будова гідроніма Лахазва, дзе спалучаюцца два пермскія моўныя фарманты — -ва і -адз, асновай жа можа быць комі-зыранск. лёк “глухі непраходны лес на балоце”: Лёк-адз-ваЛахазва.
    Фармант -адз сустракаецца і ў іншых гідронімах у Беларусі: Беседзь, Ізледзь, Іпуць, Ловаць, Моўчадзь, Навуць. Покаць. У большасьці з іх этымалёгія даволі празрыстая: Беседзь — комі нось “гарачы”; Іпуць — комі-зыранск. ыб “узвышша” (параўн. таксама назву іншай беларускай рэчкі — Іпа); Ловаць — комі лов — “вольха”; Покаць — комі пок “ікра”. Аснову Нав- можна супаставіць з комі-зыранск. навег “лой”, дзе -ег — суфікс. У назьве Ізледзь, відаць, аснова не ізл- а -із, што ўзыходзіць да агульнапермск. из “камень”, гук (л) устаўны, каб не зьлівалася аснова з гідранімічным тэрмінам (параўн. назву рэчкі ў Комі рэспубліцы — не Изёль, а Изъёль). Толькі для асновы Моўч- у гідроніме Моўчадзь няма ў пермскіх мовах адпаведнікаў, але яна ўжо, мабыць, перакладзеная, бо фіналь гідроніма застаўся пермскім, гэта падкрэсьліваецца і наяўнасьцю ў Верхнім Падняпроўі назвы рэчкі Молча (па-комі “маўчаць” — ланьтны, аснова гэтага дзеяслова, відавочна, дала гідронім Лань).
    Гідранімічны элемэнт ю- “рэчка” у расейскіх гаворках пераходзіць у я, параўн. Косью — Косья, Лемью — Лемья. Зразумела, што тое самае павінна было адбыцца і ў гаворках беларускіх. І сапраўды, мы маем такія гідронімы, як Вілія, Гадзея, Гаўя, Ілья, Лідзея, Мярэя, Тачыя. Тур’я. Тут трансфармаванай пермскай фіналі папярэднічае пермскі апэлятыў: Вілія — комі виль — “новы”; Гадзея — комі кад — “дрыгва”; Гаўя — комі гов. — “галавень” (рыба); Ілья — комі ыли — “далёкі”; Лідзея — комі видз — “луг”; Мярэя — удмурцк. мер “глина”; Тачыя — комі-пярмяцк. тач-тач (гукаперайманьне трэску); Тур’я — комі тури — “журавель”. У расейскіх гаворках ю можа зьмяняцца на й: Вежаю — Вежай, Сусаю — Сусай. І ў Беларусі сустракаюцца такія назвы рэчак, напрыклад: Мрай — комі омра — “дзягіль”; Камай — удмурцк. кама — “бабёр”.
    Цікава, што ў Беларусі з канчаткамі -я, -й сустракаюцца і азёрныя назвы: Арлея, Галбея, Карцэя, Псуя, Лучай, Танай. З пункту гледжаньня беларускай граматыкі гэта няправільныя формы, бо яны не спалучаюцца з назоўнікамі ніякага роду возера (канчатак -я маюць назоўнікі жаночага роду), што сьведчыць пра іх іншамоўнае паходжаньне. Вышэй пералічаныя азёры, згодна з “Энцыклапедыяй прыроды Беларусі», праточныя, вада ў іх цячэ марудна, што набліжае іх да рэчак. Таму і у назвах азёраў на месцы -я мог быць фармант -ю. Тым больш, што і асновы такіх назваў вынікаюць з пермскага або іншага фіна-угорскага матэрыялу: Арлея — комі-зыранск. оров “прамывіна”; Галбея — комі-зыранск. колип — “тонкі лёд”; Карцэя — комі-пермяцк. карч — “гародніна”; Псуя — комі пось — “гарачы” (макшанск. пси з тым жа значэньнем); Лучай — комі-зыранск. лоч — “сіло на ляснога зьвера”; Танай — комі тон — “учорашні”, дон — “чысты” (у назьве рэчкі Тонва).
    Нельга не зьвярнуць увагі і на такі своеасаблівы элемэнт азёрных назваў, як — ты: Вісяты, Войты, Чарты, Астравіты і інш. Гэта зноў жа “няправільныя” гідронімы, бо назва возера стаіць у множным ліку. Усё становіцца на свае месцы, калі прыгадаць, што возера па-пермску -ты. Назвы тыпу Вісяты, Войты маюць і выразна пермскія асновы: Вісяты — комі вис — “пратока”; Войты — комі-зыранск. вой — “поўнач” (напрамак сьвету); Чарты — комі чер — “доплыў”. А ў назьве Астравіты аснова перакладзена: відаць, пермскую аснову — ди (рэчка Дзіва) замянілі на “востраў”, а прывычнае -ты пакінулі.
    Як ужо было сказана, фармант -ты для назвы возера нелягічны з-за ўяўнага множнага ліку. Таму ў беларускіх гаворках ён натуральна трансфармуецца ў -та: Асвята, Набіста, Падавута, Сясіста, Цёста. Апрача возера Астравіты ёсьць яшчэ два пад назваю Астравіта. Возера Швакшты завецца яшчэ і Швакшта.
    Такім чынам, гідронімы угра-фінскага паходжаньня сустракаюцца ў Беларусі даволі часта. А вось балцкі элемэнт упэ “рэчка” — толькі двойчы: у Ваўкавыскім раёне (Няпута) і ў Пастаўскім (Лынтупка). Але і тут можна выдзяліць частку -туп, тады атрымаеш такую структуру: Ня-тупа, Лын-тупка. У гэтым выпадку можна знайсьці адпаведнік і ў пермскіх мовах — комі-зыранск. тупу — “дуб”.
    Рэканструкцыі беларускіх гідронімаў на балтыйскай моўнай глебе пры бліжэйшым разглядзе аказваюцца сумнеўнымі. Так, Арэса ўзводзіцца да летувіскага аres “кулік”. А ў Комі рэспубліцы ёсьць рэчка Арес (па-комі арос - рака з восеньскім разводзьдзем).
    Аб колішнім існаваньні ў Беларусі пермскіх гаворак сьведчыць і наша мова. Прывядзем частку заўважаных намі беларуска-пермскіх моўных паралеляў (беларускія словы ўзяты з “Этымалагічнага слоўніка беларускай мовы”: агіба — “дрыгва” — комі-зыранск, гыбад — “дрыгва”; аціца — “падзёнка (матылёк, што жыве адзін дзень) — комі отик — “адзін”; ацупак — “абрубак палена” — комі-зыранск. пшупны (чытаецца чупны) — “секчы, сьсекчы”; ацягі — “мяккія адходы пры апрацоўцы ільну” — комі-зыранск. тэг — “ломкі” (пра лён); ашушкацца — “надзець на сябе шмат адзежын” — комі-зыранск. шуш — “ануча”; бадыль — “сьцябло расьліны” — удм. боды — “сьцябліна”; батура — “балака, пустамеля” — комі-пярмяцк. ботора — “той, хто гаворыць хутка і манатонна”; буглёўнік, буглёк — “месца, дзе багата дробных, адшліфаваных вадой каменьчыкаў” — комі-перм. бугыль — “нешта круглае, дробнае”; вогер — “сьветлы пераліў хваль на рацэ” — комі-зыранск. огыр — “вугаль, які гаворыць, жар”; водва — “выток ракі” — комі-пярмяцк. воть — “кропля”; вушка — “восіла ў вядры” — комі-зыранск. вуг — “дужка”; вылва — “вадзяны грэбень, падняты ветрам, хваля” — агульнапермск. выл — “паверхня” («вада, рака»); гелда — “неўрадлівая шэравата-белая глеба” — комі-зыранск. кельыд — “бледны, сьветлы”; гегнуць — “памерці” — комі-зыранск. гегдыны — “дубець, калець”, гірос — «дрэнная страва, варыва» — удм. гырезь — “сыры, недавараны”; горд — “каліна” — агульнапермск. горд — “чырвоны”; губа — “трут, трутнік” — удм. губи — “грыб”; каландыш — “целяпень, непаваротлівы чалавек” — комі-зыранск. карандыс — “кадушка”; капці — “лапці з вяровак”, капыл — “кавалак дрэва ў форме ступні, на якім шавец робіць абутак” — агульнапермск. каб — “калодка” (часьцей для лапцяў) — удм. капыл (бел. магло ўзьнікнуць у выніку мэтатэзы п і л); ківенька — “нагавор” — комі кив — “язык”; кілчак — “хвароба языка ў жывёлы” — агульнапермск. кыл (кыв) — “язык”; тшак (чытаецца чак) — “хваравіты нараст на целе жывёлы”; кокашы — “ногі” — комі кок — “нага”; котец — “возера” — комі-зыранск. кота — “мокры, вільготны”; куга — “крык груднога дзіцяці» — комі кага — “дзіця”; кудэлык — “скрыначка” — удм. куд — “скрынка” (-лык удмурцкі суфікс); кужань — “кошык з бяросты” — удм. кужня — “кошык”; кулёма — “старэча” — комі-пермяцк. кулом — “сьмерць”; кумільганам, кумільгам, кумільгаю — “хутка”, “хутка, як слова сказаць” — комі-зыранск. кумильган — “круцячыся, перакручваючыся”, кумыльгаё — “віхурай кружыцца”; ліска — “шыпулькі сасны” — комі лыс — “шыпулькі”; лыч — націньне” — комі-пярмяцк. лыч — “націньне”; ломень — “пастка” — комі вом — “рот, пашча”; ляха — “нізіна”; — комі-пярмяцк. ляга — “дрыгвяністая мясьціна”; муглаты — “бязрогі” — удм. мугло — “бязрогі”; мугніць — “мармытаць” — удм. мугылляны — “мямліць”; насэнтарыць — “напакаваць, накласьці надта шмат” — удм. сэндра — “палаткі” (калі на воз пакласьці столькі, колькі зьмяшчаецца на палатках, то сапраўды будзе надта шмат).
    У гэтым сьпісе наўмысна сабраныя галоўным чынам дыялектныя, а часам і вузкадыялектныя словы, якія не маюць адпаведнікаў у расейскай мове, каб нельга было падумаць, што яны прыйшлі да нас з Уралу праз Расею. Больш за тое, сярод паказаных пермскіх паралеляў ёсьць і такія, што ў пермскіх мовах не існуюць як словы. Такіх слоў, як водва, вылва, кілчак у комі-зыранскай, комі-пярмяцкай і удмурцкай мовах няма. І ў той жа час яны несумненна пермскія. Адсюль зразумела, што яны маглі трапіць у беларускую мову толькі з пермскіх гаворак Беларусі, дзе былі ўтвораныя ад агульна-пермскіх каранёў.
    Шмат пермскіх слоў сустракаецца і ў летувіскай мове: andai  “нядаўна” — комі-зыранск. онтай — “нядаўна”; baras — “участак” — комі-зыранск. бор — “участак”; gardas — “загон”, “стойла” — комі карта — “хлеў”; іеdа — “сіла” — удм. егит — “малады”.
    Асобныя пермскія карані існуюць як у беларускай, так і ў летувіскай мовах, прычым да пермскага значэньня аказваецца бліжэйшым то беларускае запазычаньне, то летувіскае: комі-зыранск. гез «вяроўка» — летув. діцюу “станок для віцьця вяровак” — бел. гізка “прылада для лоўлі ракаў” (робіцца вяроўка); удм. куд “балота” — летув. бвжмгк “ставок або балота, якое парасло кустоўем — бел. кудра «невялікі вадаём», «кустоўе»; удм. купырес «гарбаты» — бел. купра «горб, карак, бядро» — летув. курра “горб”. Беларускія словы з гэтых трыяд этымолягі лічаць балтызмамі. Мабыць, насьпеў час перагляду беларуска-балцкіх моўных дачыненьняў з улікам фіна-угорскага фактару, у прыватнасьці, пермскага.
    У выніку дасьледаваньня 10-11 тысяч беларускіх прозьвішчных асноў М. Бірылам зроблена выснова, што 33 % іх — “цёмнага” паходжаньня” [Бірыла М. Беларуская антрапанімія. Мн., 1969. Ч. ІІ. С. 14.]. Не падлягае сумненьню, што вельмі значная частка гэтых “цёмных” антрапонімаў — фіна-угорскія. Дасьледаваньне, зробленае аўтарам гэтых радкоў, паказала, што не меней за 200 з іх адшыфроўваюцца з дапамогай комі-пярмяцкай мовы. Пры гэтым разгледжаны шэраг рэгулярных пермскіх суфіксаў [Ласкоў I. Нашчадкі таямнічае літвы. // Полымя. 1991. № 8.]. Яшчэ болей (прыблізна 500-600) прозьвішчных асноў адшыфроўваецца з дапамогай удмурцкай мовы вынікі яшчэ не падрыхтаваны да друку). Па назіраньнях, нямала прозьвішчных асноў раскрываецца і пры дапамозе мардоўскай ды эстонскай моваў. Адзначана больш за два дзесяткі беларускіх слоў эстонскага паходжаньня.
    З усяго сказанага вынікае, што этнагенэз беларусаў значна больш складаны, чым уяўлялася раней. Фіна-уграмі былі не толькі летапісная літва, а, падобна, і іншыя плямёны, больш дробныя і таму асіміляваныя раней. Аб гэтым сьведчыць шырокая распаўсюджанасьць у Беларусі фіна-угорскіх гідронімаў: Дзьвіна і Нёман, Буг і Прыпяць, Сож і Бярэзіна, безьліч іншых — усе гэтыя назвы пры аб’ектыўным падыходзе аказваюцца фіна-угорскімі. А для таго, каб назвы рэк захаваліся, трэба было, каб людзі, якія іх далі, засталіся жыць на тых самых берагах, пра што комі краязнаўца А. Цэмбер пісаў яшчэ ў дваццатыя гады.
    Вядома, што эпоха прозьвішчаскладаньня — гэта XVI-XVII стст. І раз мы маем столькі прозьвішчаў фіна-угорскага паходжаньня, то, значыць, фіна-угорскія гаворкі ў Беларусі дажылі аж да гэтых часоў. Значыць этнастварэньне беларускага народа з разнародных складнікаў (славяне, фіна-угры, балты) завяршылася ўжо тады, калі беларусы паступова страчвалі сваю дзяржаўнасьць у складзе Рэчы Паспалітай, а потым Расеі. А страта дзяржаўнасьці магла адбіцца негатыўна на моўнай і духоўнай кансалідацыі этнасу. Адсюль і нізкая нацыянальная сьвядомасьць беларусаў.
    / Беларусіка - Аlbaruthenica. Кн. 2. Фарміраванне і развіццё нацыянальнай самасвядомасці беларусаў. Матэрыялы міжнароднай навуковай канферэнцыі, якая адбылася ў Маладзечне 19-20 жніўня 1992 г. Мінск. 1992. С. 78-84./


                                                                         ДАВЕДКА


    Іван Антонавіч Ласкоў нарадзіўся 19 чэрвеня 1941 года ў абласным горадзе Гомель Беларускай ССР ў сям’і рабочага. Бацька, Ласкавы Антон Іванавіч, украінец з Палтаўшчыны, які уцёк адтуль у 1933 годзе ў Гомель, ратуючыся ад галадамору, працаваў на гомельскай цукеркавай фабрыцы “Спартак”, у чэрвені 1941 году пайшоў на фронт і прапаў без зьвестак. Маці, Юлія Апанасаўна, якая нарадзілася ў былой Мінскай губэрні і да вайны працавала тэлеграфісткай у Гомелі, неўзабаве з маленькім дзіцем пераехала да сваякоў ў вёску Беразякі Краснапольскага раёну Магілёўскай вобласьці, дзе працавала у калгасе, памерла ў 1963 годзе. З Беразякоў, у якіх жыў да 1952 года, Ваня Ласкоў дасылаў свае допісы ў піянэрскія газэты, пачаў спрабаваць сябе ў паэзіі. З 1953 года Ласкоў выхоўваўся ў Магілёўскім спэцыяльным дзіцячым доме. Пасьля заканчэньня з залатым мэдалём сярэдняй школы, ён у 1958 годзе паступіў на хімічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэта, а ў 1966 годзе на аддзяленьне перакладу ў Літаратурны інстытут імя М. Горкага ў Маскве, які скончыў у 1971 годзе з чырвоным дыплёмам. Ад 1971 года па 1978 год працаваў у аддзеле лістоў, потым загадчыкам аддзела рабочай моладзі рэдакцыі газэты “Молодежь Якутии”, старшым рэдактарам аддзела масава-палітычнай літаратуры Якуцкага кніжнага выдавецтва (1972-1977). Ад 1977 г. старшы літаратурны рэдактар часопіса “Полярная звезда”; у 1993 г. загадвае аддзелам крытыкі і навукі. Ад 1977 году ён старшы літаратурны рэдактар часопіса “Полярная звезда”; у 1993 г. загадвае аддзелам крытыкі і навукі. Па патрабаваньні “гнілой” якуцкай інтэлігенцыі быў звольнены з гэтай пасады. Ад 1993 г. супрацоўнік дзіцячага часопіса “Чуораанчык” – “Колокольчик”, адначасова працуючы выкладчыкам ЯДУ (па-за штатам) ды заг. аддзела сувязей з грамадзкасьцю аэрагеадэзічнага прадпрыемства. Узнагароджаны Ганаровай Граматай Прэзыдыюму Вярхоўнага Савета ЯАССР. Сябра СП СССР ад 1973 г. Памёр пры загадкавых абставінах 29 чэрвеня 1994 г. у прыгарадзе Якуцка.
    Юстына Ленская,
    Койданава




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz