Ігнат Мікалаевіч Зайчэня – нар. у 1888 г. у в. Семярэнкі Гудзевіцкай
воласьці Гарадзенскага вуезда Гарадзенскай губэрні Расейскай імпэрыі.
Аўтабіяграфія
Зайчэня Ігнат Мікалаевіч, парт. стаж з 1918 году, № п/б 2506567, 1888
гада нараджэньня, беларус, ведаю ўкраінскую мову.
Нарадзіўся ў Беларусі, у той частцы, якая адышла да Польшчы пасьля
імпэрыялістычнай вайны, у Гарадзенскай губэрні, таго ж павета, Гудзеўскай
воласьці, вёска Семярэнка. Бацька і маці парабкі. Бацька памёр калі мне было 3
месяцы ад роду. Пасьля сьмерці бацькі маці зрабілася самастойнай парабчанкай. Я
пры маці жыў да сямігадовага ўзросту, а з сямі гадоў быў аддадзены ў парабкі да
вясковага кулака, дзе праслужыў сем гадоў.
У
1902 годзе я зьехаў у места Беласток і паступіў працаваць пуцерам, дзе і
працаваў да 1909 году.
У
1909 годзе я зьехаў у Данбас і паступіў працаваць у шахту станочнікам, але
неўзабаве пачаў працаваць забойшчыкам на шахце “Прэзыдэнт” № 10 Макееўскага
р-на, станцыя Хінзенкава, дзе і працаваў да 1918 году.
У
1918 годзе зьехаў у Харкаў і паступіў працаваць грузчыкам на Паўднёвай чыгунцы.
У 1918 годзе ў кастрычніку месяцы ўступіў у партыю. Напачатку 1919 году я быў
камандзіраваны партарганізацыяй на васьмімесячныя артылерыйскія курсы ў
Харкаве, але пасьля дзесяцідзённай вучобы не курсах захварэў тыфам і прахварэў
два месяцы. Пасьля хваробы з курсамі зьвязацца не змог, з прычыны таго, што
адбыліся ўскладненьні на Юдзенічскім фронце і яны былі расфарміраваныя па
розных частках. У чэрвені 1919 гады перад эвакуацыяй Харкава я быў уключаны ў
Другі Харкаўскі Камуністычны чыгуначны батальён.
На
фронце мы былі нядоўга. Па пастанове Дарпалітуправленьня са згоды
Рэўваенсавета, абодва нашых батальёны ў жніўні 1919 году былі накіраваны ў
Маскву.
У
Маскве частку людзей разьмеркавалі ў розные вайсковыя часткі, а другіх на
заводы, якія працавалі на абарону. Я ў ліку іншых патрапіў у атрад, які быў
накіраваны на чыг. станцыю Савелава па ахове і парадкаваньню чыгуначных грузаў,
эвакуяваных з Украіны, бо там была галоўная база.
У
студзені 1920 году мы ўсе былі накіраваны ў Харкаў. Па прыбыцьці ў Харкаў я быў
прызначаны раённым камісарам па нарыхтоўцы лесаматэрыялаў і паліва для чыгунак;
раён ад Харкава да станцыі Ямна Данецкай чыг. На гэтай працы я прапрацаваў да
траўня 1921 году, калі Жалезкам быў скасаваны, а ягоныя функцыі былі
перададзены Гублескаму. Мяне накіравалі ў сыстэму Наркамхарчу і я атрымаў
прызначэньне, у Новую Вадалагу ў якасьці валаснога падатковага інспэктара. Тут
я прапрацаваў да красавіка 1922 году.
У
красавіку 1922 году я па ўласным жаданьні паехаў у Данбас і паступіў працаваць
забойшчыкам на шахту імя Ільліча ў Макееўскім раёне. Тут я працаваў да жніўня
1925 году.
У
1925 годзе я быў камандзіраваны ў двугадовую Саўпартшколу. У 1927 годзе скончыў
школу і ў ліпені быў пасланы сакратаром партячэйкі з 80 чалавек Гарканалізаціі
места Харкава. Мне было дадзена заданьне вылечыць партарганізацыю ад
шляпнікаўска-трацкісцкай заразы, а гэту заразу ячэйцы прышчапіў, прымацаваны
шляпнікавец-трацкіст Лабаноў. Я гэта заданьне выканаў, што дало магчымасьць
выканаць дырэктыву ЦК пра здыманьне платных сакратароў з бюджэту Гаспворганаў.
У траўні 1928 году ячэйка была рэарганізаваная ў тры самастойныя яцэйкі, і я
застаўся ў гэтай жа арганізацыі на гаспадарчай працы, у якасьці памагатага
загадчыка Біялагічнай станцыі. Памагатым загадчыка я працаваў з траўня 1928
году па красавік 1930 году. З гэтай працы кожны год я быў камандзіраваны на
сяло па правядзеньні гаспадарча-палітычных кампаній. У красавіку 1930 году я
быў прызначаны дырэктарам саўгаса “Чырвоны кастрычнік” у Мерэфанскім раёне, дзе
і працаваў да жніўня 1933 году, калі быў камандзіраваны на вучобу ў Харкаўскі
сельскагаспадарчы ўнівэрсытэт. Тэрмін навучаньня доўжыўся тры гады.
У
1936 годзе я скончыў унівэрсытэт і, пры разьмеркаваньні выпускнікоў, быў
накіраваны ў распараджэньне ЦК УКП(б). У ЦК атрымаў накірунак у сыстэму
Наркамсаўгасаў, у Наркамаце атрымаў прызначэньне дырэктарам Амгінскага
зернесаўгаса ў Якутыі. У 1936 годзе 19 ліпеня я прыняў саўгас, дзе і працаваў
да 4 сьнежня 1937 году.
Стаўшы ахвярай варожай правакацыі, я 4 сьнежня 1937 году быў арыштаваны
і праседзеў пад вартавых да 4 траўня 1939 гаду.
[Арыштаваны 4 сьнежня 1937 г. і зьняволены ў Якуцкую турму.
30 студзеня 1938 г. ВС ЯАССР асуджаны па арт. 58-7 да 20 г. п/в. 23 лістапада
1938 г. ВС РСФСР быў амніставаны. 29 жніўня 1938 г. вызвалены з
Паўнчыгундарлягу НКУС СССР.]
23
лістапада 1938 году Вярхоўным судом РСФСР я быў амніставаны, а 27 ліпеня 1939
году я быў рэабілітаваны па партыйнай лініі. Але з-за тога, што пры аднаўленьні
мяне ў партыі, бралі ўдзел і тыя людзі, якія ўдзельнічалі ў рабленьні з мяне
ворага народа, то прагаласавалі за выключэньне з партыі. Гэта другі сакратар
Райпарткаму Федзькумаў, які дамогся таго, што б мне далі вымову за тое што ў
працы нібыта была халатнасьць.
Вымова, лічу не правільнай і апэлюю перад Абкамам.
8
жніўня 1939 году /подпіс/.
На
паседжаньні Бюро Якуцкага Гаркама УКП(б) [Пратакол №
23, г. Якуцк ад 21 жніўня 1939 года], па прапанове “т. Сяргеева” Ігнат
Мікалаевіч Зайчэня быў зацьверджаны Загадчыкам Якуцкай гарадзкой камунальнай
гаспадаркай.
На
паседжаньні Бюро Якуцкага Камітэта УКП(б) ад 7 красавіка 1940 году Ігнат
Мікалаевіч Зайчэня быў зацьверджаны дырэктарам Якуцкага мукамольнага заводу.
Літаратура:
Партийный архив Якутского ОК КПСС. Ф 4. Оп. 39. Д. 479.
Картатэка архіву УФСБ па РС (Я).
Саламонія Ліска,
Койданава
.jpg)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz