КРОНІКА
1932 год - Адкрыцьцё Якуцкага рачнога тэхнікуму з мэтай падрыхтоўкі
кваліфікаваных кадраў дзеля рачнога
флёту Якуцкай АССР ды Ленскага басэйну. Падрыхтоўка вялася па
суднавадзіцельскай ды суднамэханічнай спэцыяльнасьцям. Першы дырэктар - І. С.
Хамазюк.
1945 год - Адкрыцьцё гідратэхнічнага аддзяленьня.
1952 год - Якуцкі рачны тэхнікум рэарганізаваны ў Якуцкае рачное
вучылішча.
1955 год - Пабудаваны новы навучальны корпус з прасторнымі аўдыторыямі і
актавай заляй.
1960 год - Арганізацыя і адкрыцьцё навучальна-кансультацыйнага пункту
Новасыбірскага інстытуту воднага транспарту на базе Якуцкага рачнога вучылішча.
Адкрыцьцё завочнага аддзяленьня.
1965 год - Здадзены ў эксплюатацыю добраўпарадкаваны чатырохпавярховы
інтэрнат на 400 месцаў.
1976 год - Пабудаваны лябараторны корпус з майстэрнямі.
1980 год - Здадзены ў эксплюатацыю новы пяціпавярховы добраўпарадкаваны
інтэрнат для курсантаў.
1981 год - Пабудаваная новая спартовая заля.
1982 год - стварэньне і адкрыцьцё на базе вучэльні Музэю гісторыі
рачнікоў Лены. У музэі захоўваюцца больш 2000 экспанатаў, якія адлюстроўваюць
паэтапнае разьвіцьцё рачнога флёту Ленскага басэйну.
1997 год - Абрушэньне галоўнага навучальнага корпуса.
2005 год - Пабудаваны і здадзены ў эксплюатацыю новы навучальны корпус.
Адкрыцьцё дзённага аддзяленьня вышэйшай прафэсійнай адукацыі - навучаньне па
спэцыяльнасьцях “Электрапрывад і аўтаматыка прамысловых установак і
тэхналягічных комплексаў” ды “Арганізацыя перавозак і кіраваньне на транспарце”.
2007 год - Далучэньне Якуцкага каманднага рачнога вучылішча да Новасыбірскай
акадэміі воднага транспарту з адукацыяй на яго аснове адасобленага структурнага
падразьдзяленьня - філіялу.
2008 год - Адкрыцьцё на вочным аддзяленьні спэцыяльнасьці
“Гідратэхнічнае будаўніцтва”.
2011 год - Распараджэньне фэдэральнага агенцтва марскога ды рачнога
транспарту пра ўсталяваньне наступнай назвы навучальнай установы, які дзейнічае
ў сапраўдны момант - Якуцкі інстытут воднага транспарту (філіял) Фэдэральнай
бюджэтнай адукацыйнай ўстановы вышэйшай прафэсійнай адукацыі “Новасыбірскі
дзяржаўная акадэмія воднага транспарту”.
З АРХІВУ ЯРУ
Барадулін Дзьмітрый Аляксеевіч – нар. 5 студзеня 1960 г. у в. Залесьсе
Амсьціслаўскага раёну Магілёўскай вобласьці БССР (СССР), беларус, ад 1974 г.
чалец ЛКСМБ, СПТВ-49 м. Амсьціслаў, вучыўся ў ЯРУ, жонка Вольга Міхайлаўна
Батурын Валерый Валер’евіч – нар. 16 студзеня 1968 г. у м. Наваполацк
Віцебскай вобласьці БССР (СССР), рускі, ад 1986 г. чалец УЛКСМ, пражываў у м.
Якуцк, вул Шаўчэнкі 4, кв. 13., у 1986 г. працаваў шафёрам у ЯРУ.
Бесараб Яўген Ільліч – нар. 23 лютага 1940 г. у в. Маркавічы Пінскага
раёна Берасьцейскай вобласьці БССР (СССР), беларус, вышэйшая адукацыя,
выкладчык фізкультуры, пражываў у м. Якуцк, вул. Горкага 92, кв. 135, у 1985 г.
камандзір роты ў ЯРУ, звольнены ў сувязі з пераходам у спорткомплекс
“Энэргетык”. Дачка Ілона 1960 г. н., сын Аляксандр 1962 г. н.
Бутузава Людміла Віктараўна – нар. 9 сакавіка 1946 г. у м. Вільнюс
(Вільня) Літ. ССР, руская, скончыла Саранскі машынабудаўнічы тэхнікум, у 1984
г. лябарант, інспэктар АК, у 1985 г. звольнілася ў Якутхарчпрам. Дачка Ларыса
1970 г. н., сын Сяргей 1981 г. н.
Гарбач (Горбач) Уладзімер Мікалаевіч – нар. 7 лістапада 1957 г. у в.
Негрымава Наваградзкага раёна Гарадзенскай вобласьці БССР (СССР), беларус, у
1989 г. курсант ЯРУ.
Гарбачэнка Зінаіда Сьцяпанаўна – нар 15 лістапада 1946 г. у в. Глыбокі Ручай
Мядзельскага раёна Менскай вобласьці БССР (СССР), руская, адукацыя вышэйшая,
горны інжынэр, м. Салігорск, II РУ маркшэйдэр. У 1983-1990 гг. нам. АГЧ. Муж
Гарбачэнка Анатоль Хведаравіч – нар. 19 красавіка 1941 г. п. Акцябрскі,
Краснаярскага краю, скончыў Салігорскі горнахімічны тэхнікум. У 1988 г.
электрык АГЧ ЯРУ па сумяшчэньні. Дачка Сьвятлана 1968 г. н., Алена 1977 г. н.
Грыгор’ева
Фаіна Іванаўна – нар. 3 лістапада 1965 г. у абласным месьце Віцебск БССР
(СССР), беларуска [бацька Грыгор’еў Іван Хведаравіч, маці Анастасія Антонаўна ,
1932 г. н., брат Віталь 1959 г. н., брат Валерый 1971 г. н., муж Агібалаў
(Огибалов) Алег Віктаравіч, н. 2 лютага 1966 г. у Бурацкай АССР, мясцовы
маленькі мафіёзі], ЯРУ, IV курс, ад 1 красавіка 1984 г. сакратар машыністка, у
студзені 1986 г. перавялася ў Якуцкі рачны порт. Пражывае ў Фінляндыі.
Грыгор’еў Віталь Іванавіч – нар. 15 жніўня 1960 г. ў абласным месьце
Віцебск БССР (СССР) , беларус. У 1980 г. курсант ЯРУ, у 1988 г. лябарант Жонка
Галіна Уладзіміраўна 1963 г. н., дачка Алена 1984 г. н., сын Ян 1988 г. н.
Калесьнікаў Андрэй Міхайлавіч – нар. 17 ліпеня 1965 г. у м. Салігорск
Мінскай вобласьці БССР (СССР), рускі. Курсант ЯРУ, у 1988 г. адлічаны за
парушэньня статуту.
Коба Сьвятлана Міхайлаўна – нар. 17 кастрычніка 1955 г. у в. Доўгае
Пружанскага раёна Берасьцейскай вобласьці БССР (СССР), беларуска. У 1979 г.
скончыла Маскоўскі каапэрацыйны інстытут. Ад 1 лістапада 1984 г. гардэробшчыца
ў ЯРУ, 1 жніўня 1887 г. звольненая па арт. 29 п. 5. на Цэнтральны рынак. Сын
Канстанцін, 1984 г. н.
Козырь Аляксандр Дзьмітрыевіч – нар. 2 ліпеня 1951 г. у м. Старадуб
Бранскай вобласьці РСФСР (СССР), украінец. У 1987 г. скончыў Новасыбірскі ІВТ,
у 1992 г. выкладчык ЯРУ. Жонка Ніна Паўлаўна, 1952 г. н., дачка Марыя 1972 г.
н., сын Аляксандр, 1975 г. н. Аказваў братэрскую дапамогу ЛНР ды ДНР у барацьбе
супраць жыдабандэраўцаў
Кузьмін Міхаіл Максімавіч – нар. 3 студзеня 1933 г. в. Міхалішкі Гарадоцкага
раёну Віцебскай вобласьці БССР (СССР), чалец КПСС, скончыў Новасыбірскі ІВТ,
гідратэхнік. Пражываў: Якуцк, вул. Хабарава 27, кв. 7., ад 1965 г. нач. АРСА,
ад 1978 г. выкладчык ЯРУ, ад 1982 г. на пэнсіі. Жонка Валянціна Іванаўна, дачка
Галіна, 1959 г. н.
Людагоўскі Генадзь Пятровіч – нар. 8 траўня 1950 г. у раённым месьце Амсьціслаў
Магілёўская вобласьць БССР (СССР), беларус, скончыў Горкаўскі інстытут воднага
транспарту, ад 20 сьнежня 1986 г. начальнік Якуцкага рачнога вучылішча, ад 2
верасьня 1993 г. на пэнсіі, жонка Любоў Віктараўна 1951 г. н.
Людагоўскі Пётр Генадзевіч – нар. 27 лістапада 1971 г. у м. Самара,
РСФСР (СССР), беларус, скончыў Якуцкі дзяржаўны унівэрсытэт, выкладчык
фізкультуры ў ЯРУ.
Пагневец Алена Генадзеўна – нар. 15 лістапада 1944 г. у в. Міжрэчча
Пухавіцкі раён Мінская вобласьць БССР (СССР), беларуска, 11 кл., ад 25 студзеня
1971 г. сакратарка, пражывала: Якуцк, Мажайскага 7, кв. 74.
Хіль
Юрый Уладзімеравіч – нар. 12 сьнежня 1946 г. у м. Камянец-Падольскі,
УССР (СССР), украінец, у 1968 г. скончыў ЯРУ, ад 1969 г. у Гаркаме ЎЛКСМ м.
Якуцка, ад 1971 г начальнік лодачнай станцыі, ад 1971 г. чалец КПСС.
Шчэрба Уладзімер Даметавіч – нар. 27 красавіка 1960 г. у в.
Аляксандраўка Бранскай вобласьці РСФСР (СССР), рускі, сьлюсар, 1985-1986 гг.
курсант 3 курса ЯРУ, у 1987 г. скончыў ЯРУ.
Фенасея Бікса,
Койданава
Юрий Хиль забрал свою долю Якутского речного порта
Фото: sakhalife.ru
В Арбитражном суде РС(Я) завершился
шестилетний процесс по иску бывшего директора речного порта. Юрий ХИЛЬ взыскал
с холдинговой компании «Якутский речной порт»
около 20 миллионов рублей.
25 сентября 1900 года русский купец Николай
ГЛОТОВ на ссуду из царской казны открыл в Якутске пристань для своего
пароходства. Этот день считается датой образования Якутского речного порта.
27 января 1918 года Владимир ЛЕНИН подписал
декрет «О национализации торгового флота». Все частные
судоходные предприятия перешли в собственность Советской республики.
В мае
1994 года в ходе рыночных реформ правительства Бориса ЕЛЬЦИНА было принято
решение о разгосударствлении и приватизации Якутского речного порта.
В тот момент порт возглавлял коммунист Юрий
Хиль, избранный на эту должность в перестроечном 1986 году на конкурсной
основе. Воспользовавшись своим служебным статусом и информированностью, Хиль
вошёл в состав учредителей ООО «Якутский речной порт»,
внеся в уставный капитал 10 тыс. рублей, что составило 16,67%.
К 2000 году благодаря честному труду
тысячного коллектива речников, искренне преданных своей профессии, а также
постоянной поддержке федеральных и республиканских властей, Якутский речной
порт преодолел проблемы переходного периода и встал на ноги.
На торжественном собрании в Русском театре,
посвящённом вековому юбилею Якутского речного порта, директор Юрий Хиль сказал:
«То, что порт живёт и работает, – заслуга коллектива.
Работая в экстремальных условиях Крайнего Севера, каждый может считать себя
героем».
29 декабря 2006 года бывший директор порта
внезапно заявил о своем выходе из состава учредителей. Юрий Хиль потребовал
выплатить стоимость его доли в уставном капитале общества «Якутский речной порт». За эти годы 16,67% от размера
чистых активов общества выросли до 14 млн. 740 тыс. 247 рублей, которые и были
взысканы в пользу истца арбитражным судом.
Эти деньги были полностью перечислены истцу
только 26 июля 2011 года. Хиль опять обратился в суд, требуя взыскать с Якутского речного порта проценты за пользование
чужими денежными средствами вследствие их неправомерного удержания. Суд взыскал
в пользу истца проценты в размере 4 млн. 942 тыс. 853 рубля 17 копеек.
Последние пять лет Юрий Хиль с супругой
проживает в Ростовской области на своей усадьбе.
Источник: Спиридон
Татаринов.
Источник: ИА SakhaLife.Ru
19.12.2012 19:56
**********
Калі тубыльцы
пераходзяць на звычаі чужынцаў,
яны перастаюць быць аўтахтонным насельніцтвам...
Эразм Цюндзявіцкі,
Койданава
АЛТАЙСКІЯ ТРАВЫ, КІРГІСКІ БАЙРАМ
І БЕЛАРУСКАЯ ЛАЗЬНЯ
Кастрамская вобласьць, Якуція, Бурація,
Кіргізія —гэтыя пункты на карце СССР для Мікалая Мікалаевіча Анціпіна не проста
знаёмыя назвы, а месцы, дзе даводзілася доўгія гады жыць і працаваць. пад Кастрамой нарадзіўся, на лене
вытрымаў тры навігацыйныя пэрыяды пасьля рачнога
вучылішча, сплаўляў лес, перавозіў вугаль.
У Бурацкай АССР пачынаў службу ў арміі, адкуль пасьля школы малодшых
авіяспэцыялістаў трапіў у Кіргізію, дзе застаўся на звыштэрміновую службу.
Праслужыў 29 гадоў і адзін дзень у авіяпалку.
—
Вучыліся ў нас курсанты з саюзных рэспублік вялікай тады дзяржавы, нашу
авіяшколу асвойвалі немцы і віетнамцы, курсанты з Азіі, Афрыкі, Лацінскай
Амэрыкі, — успамінае старшы прапаршчык. — Дзе толькі мне не давялося паматацца
па камандзіроўках…
У
Кіргізіі лёс зьвёў яго з Надзеяй Зарэчневай, якая пераехала сюды з Алтайскага
краю. З той пары мінула чвэрць стагодзьдзя. Пакуль для мужа першай справай былі
самалёты, Надзея Пятроўна працавала з дзецьмі, у дзіцячым садку прайшла па
службовай лесьвіцы ад нянечкі да загадчыцы дашкольнай установы. І напэўна, жылі
б гэтыя карэнныя расіяне ў гасьціннай Кіргізіі, любаваліся б воднай гладзьдзю
Ісык-Куля, былі сваімі на сьвяце Курбан-байрама,
калі б не трапіўся ім зяць-беларус, які праходзіў армейскую службу ў тых
мясьцінах. Ён і перацягнуў спачатку жонку, а пасьля і яе бацькоў у беларусь. Маладая сям’я асела ў Мінску,
а бацькі аблюбавалі ціхую вёсачку Камсамолец на нашай Узьдзеншчыне. Знайшлі яе
па аб’яве ў газэце.
— Я
адразу, як прыехала паглядзець дом, то нібы трапіла да сябе дадому. Так утульна
адчула сябе, — дзеліцца ўражаньнямі надзея
Пятроўна. — Лес, рэчка, свая сажалка з карасямі, чыстае паветра — усё тут
здаецца зямным раем. Пашанцавала і на суседзяў, шчырых аднавяскоўцаў.
— Неяк
летам адзначалі сьвята вёскі, — уключаецца ў размову Мікалай Мікалаевіч. —
Бабуля Стэфа дастала сваё рукадзельле, Надзя пірагоў напякла, такую дружную
гулянку наладзілі на вуліцы з песьнямі, застольлем, што душа радавалася.
Дзевяць
гадоў жывуць Анціпіны-Зарэчневы ў Беларусі. Пасьля шырокіх расійскіх прастораў
гэтае месца на карце абжыта з вялікай любоўю. тут
адзначалі сямейныя юбілеі, на якія прыяжджалі родзічы з Кастрамской вобласьці,
Тальяці, Масквы. Пра беларускую гасьціннасьць і добразычлівасьць ведаюць зараз
з першых вуснаў і іх родзічы ў Барнауле, Арэнбургу, Удмурціі. тыя ж госьці, якія бывалі ў беларусі на ўласным транспарце, уражаны
дагледжанымі дарогамі і парадкам на вуліцах.
Любяць
гэтыя людзі прымаць гасьцей і самі пагасьціць. Вось і перад Вялікаднём
зьбіраецца матуля да дачкі ў маскву
са сваімі вясковымі прысмакамі. А выпякаць пірагі, піражкі з начынкай, блінчыкі
Надзея Пятроўна проста майстрыха. Розныя саленьні і варэньні з агарода, лесу
таксама не выводзяцца. Ва ўласнай гаспадарцы ёсьць куры, козы, значыць, яйкі і
малочныя прадукты таксама дамашнія.
Кожны
выхадны пераведваюць бацькоў і мінчане. Для зяця, які так удала выбраў яшчэ
адну кропку на карце, тут заўжды ладзяць лазьню. І гэта нацыянальная “страва” з
лёгкай парай і бярозавым венічкам таксама стала сямейнай традыцыяй.
Сьвятлана Міхайлоўская
На здымку: гасьцінныя расіяне з
Камсамольца.
/Чырвоная Зорка. Узда. 29 сакавіка 2012./
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz