Людзьвік
Нямаёўскі [Ludwik Niemojowski, Людвик Немоевский,
Немойовский] герба Веруш - нар. у 1823 г. у губэрнскім месьце Варшава /Małgowska H. M. Niemojowski
Ludwik. // Polski Słownik Biograficzny. T. XXIII, 1978/1. Z. 96.
Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk. 1978. S. 28./ Царства
Польскага Расійскай імпэрыі. Па іншай вэрсіі Людзьвік Міхал Нямаёўскі нар. у маёнтку
Радашэвіцы (Radoszewicе) Велюнскага павету Каліскага ваяводзтва,
які, пасьля сьмерці бацькі. атрымаў у спадчыну, дзе быў абраны маршалкам шляхты
ды таксама пачаў займацца літаратурнай творчасьцю.
Падчас
паўстаньня 1863 г. Нямаёўскі забясьпечваў паўстанцаў правіянтам ды грашыма, акрамя
таго расійскія ўлады абвінавацілі яго ў тым, што ён назваў паўстанцам расійскіх
канфідэнтаў, якіх тыя павесілі ў красавіку 1863 г.. Нямаёўскі быў прысуджаны да
сьмяротнага пакараньня, якае намесьнікам Царства Польскага Ф. Бергам была
замененае на выгнаньне ва Ўсходнюю Сыбір.
У 1865
г. Нямаёўскі быў паселены ў сяле Балахта Ачынскай акругі Енісейскай губэрні,
затым ён пражываў у павятовым месьце Мінусінск Енісейскай губэрні, адкуль у
якасьці гандлёвага агента заможнага мінусінскага купца зьдзейсьніў паездкі па
Ўсходняй Сыбіры ды Манголіі.
Вярнуўся на радзіму ў 1974 г і пасяліўся ў Варшаве, дзе шмат пісаў на сыбірскія
тэмы ў розных польскамоўных выданьнях. У 1875 г. у Варшаве публікаваў: Obrazki Syberyi przez Ludwika Niemojowskiego,
I. Studia Etnograficzne. (Warszawa. 1875.
144 s.), [ раней друкаваліся: Wędrowiec. Т. 5. i T. 6. 1872 r.] якія былі
перакладзеныя на ангельскую мову: Siberian pictures by Ludwik Niemojowski, edited, from the Polish, by
major Szulczewski. In two volumes. Vol. I. (London. 1883. 335 s.); Siberian pictures by Ludwik Niemojowski, edited, from the Polish,
by major Szulczewski. In two volumes. Vol. II. (London. 1883. 313 s.).
Памёр Людзьвік
Нямаёўскі 18 сьнежня 1892 г. ў Варшаве і пахаваны на варшаўскіх могілках Старыя
Павонзкі.
У парафіяльным касьцёле ў Семковіцах мелася
(да 1985 г.) мэмарыяльная дошка з надпісам: Ś.P. Ludwik Niemojowski Dziedzic Radoszewic, b. Marszałek Szlachty, literat, zmarły w Warszawie 18 XII 1892 r. Wieczny odpoczynek racz mu dać Panie.
Лісты Людзьвіка Нямаёвскага да
дачкі Эміліі захоўваюцца ў Музэі імя ксяндза Юзафа Яжэмбоўскага ў Санктуарыі
Марыянаў у Ліхене Старым Конінскага павету Вялікапольскага ваяводзтва Польшчы.
Літаратура:
* Obrazki Syberyi, przez Ludwika
Niemojowskiego, illustrował E. M. Andriolli. (Warszawa, nakład i druk J. Ungra,
1875. 8-o str. 497. // Gazeta Warszawska. Warszawa. № 158. 9 (21) lipca 1875. S. 1.
* W. Obrazki Syberyi, przez Ludwika Niemojewskiego. Illustrował
E. M. Andriolli. Warszawa, nakładem i drukem J. Ungra 1875 r. (w 8-ce str. 497).
// Biblioteka Warszawska. Pismo poświęcone naukom, sztukom i przemysłowi. Ser.
V. Październik. T. IV. Z. X. Warszawa. 1875. S. 150-155.
* Wspomnienie pośmiertne. // Kurier
Warszawski. Warszawa. Nr 351. 7 (19) grudnia 1892. S. 3.
* Nekrologia. // Kurier Warszawski. Warszawa.
Nr 351. 7(19) grudnia 1892. S. 5.
* Ś. p. Ludwik Niemojoski. // Tygodnik Mód i Powieści. Pismo ilustrowane
dla kobiet. Warszawa. Nr 52. 12/24 grudnia 1892. S.
7 (415).
* Nekrologia. † Ludwik Niemojowki. // Ateneum. Pismo naukowe
i literackie. T. I. Z. I. Styczeń. Warszawa. 1893. S.
239.
* Kurier Warszawski. Książka jubileuszowa
ozdobiona 247 rysunkamiw tekscie. 1821-1896. Warszawa. 1896. S.
86, 663, 734.
* P. Chm.[ielowski]. Niemojowski Ludwik. // Wielka encyklopedya
powszechna ilustrowana. S. II. T. I-II. Warszawa. 1903. S. 898.
* Cederbaum H. Powstanie Styczniowe. Wyroki audytoriatu
polowego z lat 1863, 1864. 1865 i 1866. Warszawa. 1917. S. 46-47,
429.
* Konikowski H. Nieznany literat – powstaniec. // Odgłosy.
Lódź. Nr. 7. 14 lutego 1971. S. 10.
Małgowska H. M. „Obrazki Syberii” Ludwika
Niemojowskiego. // Przegląd Humanystyczny. Nr 10. Warszawa. 1974. S.
129-139.
* Kuczyński A. Syberyjskie szlaki.
Wrосław-Warszawa-Kraków-Gdańsk. 1972. S. 378-379, 396, 405, 430, 445.
*
Ludwik Niemojowski (1823-1892). // Armon W. Polscy badacze kultury Jakutów. // [Monografie
z Dziejów Nauki i Techniki. T. CXII.] Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk. 1977. S.
33, 36-37, 53, 174.
*
Małgowska H. M. Niemojowski
Ludwik. // Polski Słownik Biograficzny. T. XXIII, 1978/1. Z. 96.
Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk. 1978. S. 28-29.
* Немоевский Л. Первобытные племена Сибири. Пер. А. Барковского, В. Петрушкиной. //
Якутск вечерний. Якутск. № 30. 4 августа 2000. С. 4.
* Людвик Немойовский (1823-1892). // Армон
В. Польские исследователи культуры якутов.
Перевод с польского К. С. Ефремова. Москва. 2001. С. 31, 35-36, 52.
Ruszkowski A.
Ludwik Niemojowski. // Na sieradzkich szlakach. Nr 1-4 (69-72). Sieradz. 2003.
S. 22-23.
*
Леончик С. В. Людвик Немоёвский и его исследования этнографии енисейских татар (современных хакасов). // Поляки в России: вехи истории. Краснодар. 2008. С. 52-56.
* Людвик Немоёвский. Первобытные племена Сибири. Койданава. 2012. 12 л.
* Czernyszew A., Leończyk S.
Działalność oświatowa zesłańców po Powstaniu Styczniowym 1863-1864 w guberni jenisiejskiej. // Niepodległość
i Pamięć. Czasopismo humanistyczne. R. XXII. Nr. 2 (50). Warszawa. 2015. S. 126-128.
Пудзенцыяна
Анучка,
Койданава
[S. 5.]
[S. 239.]
Niemojowski Ludwik (* r. 1823 - ✝ w
połowie grudnia r. 1892), literat, rodem z Warszawy, odebrawszy średnie
wykształcenie, osiadł na wsi w Wieluńskiem, gospodarował i oddawał się
piśmiennictwu. Pierwsza jego praca drukowana sięga r. 1851, wtedy ogłosił
4-aktową komedyę: „Dwa towarzystwa”. W r. 1856-ym wyszedł tom jego „Komedyj”,
oraz poemat religijny p. n. „Obrazy z Pisma św.” (Poznań). Od r. 1863 do 1874
przebywał we Wschodniej Syberyi i zapoznał się dokładnie z tameczną gieografią
i etnografią, co powróciwszy do kraju zużytkował w artykułach pomieszczonych w
„Wędrowcu”, „Bibliotece Warszawskiej” i t. p. Prócz tego ogłaszał różnorodne
zbiory wierszy, opowiadań, powiastek, jak oto: „Ziarenka” — wierszyki dla
dzieci (Warszawa 1875, wyd. drugie 1881), „Obrazki Syberyi”, ilustrowane przez
E. Andriollego (t. r.), „Powieści i szkice obyczajowe” (3 tomy, Warszawa 1881),
„Trójlistek, wierszyki dla młodych czytelników” (t. r.), „Marysia Ochocianka,
obrazek ludowy” (t. r.). Był gorliwym współpracownikiem „Przyjaciela dzieci” i
wiele w nim pomieszczał bajek i opowiadań. Ostatniem jego dziełkiem drukowanem
była „Dworka” (1892). Talentu znaczniejszego nie posiadał. Zmarł w Warszawie
P. Chm.
/Wielka encyklopedya powszechna ilustrowana. S. II. T. I-II. Warszawa.
1903. S. 898./
№ 42 (1492).
Ksiądz Stanisław Korecki i obywatel ziemski
a zarazem wójt gminy Ludwik Niemojewski uznani zostali za winnych czynów
następujących:
x. Korecki, że w dniu 25 marca 1863 r. miał
w kościele kazanie, podczas którego namawiał włościan do wzięcia udziału w
powstaniu zbrojnem;
że miał przy sobie listę osób,
zamieszkałych w jego parafji, a przychylnych rządowi;
że podczas kazania w dniu 25 marca potępiał
działalność sołtysa Rawendy, którego nazwisko, jakoteż dwóch innych jeszcze
włościan, zamieszczone było na pomienionej liście;
i że wskutek tej jego działalności i po
upływie dni trzech od wygłoszenia kazania powstańcy powiesili sołtysa Rawendę,
jakoteż dwóch innych chłopów, mówiąc, że kara śmierci spotyka ich za zdradę, za
którą ksiądz wyklął ich już poprzednio.
Niemojewski; źe prześladował włościan
przychylnych rządowi i nazwiska ich wciągnął na listę, którą wręczył księdzu
Koreckiemu;
że trzej powieszeni przez powstańców,
zamieszczeni byli na pomienionej liście;
i źe powstańcy, którzy egzekucji dokonali,
zatrzymali się w domu Niemojewskiego, wzięli stamtąd postronki, na których
chłopów powiesili, a po spełnieniu zabójstwa odjechali końmi Niemojewskiego.
Za przestępstwa te Audytorjat połowy skazał
x. Koreckiego i Niemojewskiego na rozstrzelanie.
Lecz naczelnik wojenny oddziału
warszawskiego jenerał-adjutant baron Korff, w złożonym przez siebie raporcie,
wyraził opinję, żę gdy niema dowodów oczy wistych, ażeby oskarżeni byli jawnymi
uczestnikami zbrodni dokonanej nad spokojnymi mieszkańcami, należałoby księdza
Koreckiego, jako bardziej winnego skazać na lat 12 ciężkich robót, a
Niemojewskiego zesłać na osiedlenie na Syberji.
Na wyroku Namiestnik hr. Berg napisał:
„wykonać zgodnie z opinją jenerał-adjutanta barona Korffa”. Wyrok ten zapadł
dnia 9 października 1863 r.
/Henryk Cederbaum,
adwokat przysięgły. Powstanie
Styczniowe. Wyroki audytoriatu polowego z lat 1863, 1864. 1865 i 1866.
Warszawa. 1917. S. 46-47, 429./
4.
LUDWIK NIEMOJOWSKI (1823-1892)
Ludwik Niemojowski urodził się w 1823 r. w
Warszawie [* Ponieważ
L. Niemojowski był uważany za pisarza „minorum gentium”, nie zajmowano się nim
specjalnie. Zob. P. Chmielowski, Niemojowski
Ludwik, Wielka encyklopedia powszechna ilustrowana, seria II; t 1/2,
Warszawa 1903, s. 898 (stamtąd wzięta data śmierci). Ostatnio pisał o nim A.
Kuczyński, Wkład Polaków..., s. 546-547, ale za Zielińskim podał błędnie jego
datę śmierci (1902!). Ten sam błąd powtórzył w Syberyjskich szlakach, Wrocław
1972, s. 378.]. Po uzyskaniu średniego wykształcenia osiadł na wsi i
zajął się gospodarstwem. Dość wcześnie objawiał zainteresowania literackie, a
od 1851 r. drukował swoje prace w rozmaitych czasopismach. Jednakże, według
opinii znanego krytyka i historyka literatury Piotra Chmielowskiego,
Niemojowski „talentu większego nie posiadał”. Jako uczestnik powstania styczniowego,
został zesłany do Syberii Wschodniej, gdzie przebywał od 1865 do 1874 r. W
pierwszym okresie przebywał we wsi Bałachta okręgu aczyńskiego w guberni
jenisejskiej. Później, kiedy zaczął pracować u bogatego kupca, miał okazję
odbywania częstych podróży po dalekich obszarach Syberii Wschodniej. W
podróżach tych stykał się oczywiście z rozmaitymi ludami syberyjskimi. Jeszcze
w ostatnim okresie swego pobytu na Syberii oraz po powrocie do kraju pisywał
wiele na tematy syberyjskie.
Szczególnie interesuje nas rozprawa pt. Pierwotne plemiona Syberyi, stanowiąca
studium etnograficzne, które ukazało się w 1872 r. w ,,Wędrowcu”. W 1876 r.
autor przedrukował ją jako rozdział książki pt. Obrazki Syberyi. Niemojowski zmarł w grudniu1892 r. w Warszawie.
Ludwik Niemojowski podczas swego pobytu na
Syberii zainteresował się więc między innymi także etnografią. W jego relacjach
znajdujemy oczywiście lepsze i słabsze partie; wydaje się jednak, że jakąś
wartość mają tylko stronice poświęcone Tunguzom, których Niemojowski najlepiej
poznał: Natomiast opisy dotyczące niektórych innych ludów bywają wręcz, naiwne.
Na przykład o Jakutach autor pisał na podstawie informacji „jednego z kupców
irkuckich” (!) [* L.
Niemojowski, Pierwotne plemiona Syberyi,
„Wędrowiec”, t. 6, 1872, s. 126, przedruk: Obrazki
Syberyi, Warszawa 1875, s. 70.]. W opisie tym znajdujemy wiele
pochwał jakoby nadzwyczajnej cierpliwości i łagodności tego ludu. Poza tym
Niemojowski w następujący sposób ocenił jakucką twórczość ludową: „Opowiadania
Jakutów,. nie będące ani historią, ani nawet tworem wyobraźni, są zbiorem
mnóstwa powtarzających się co chwila frazesów, nielogicznie zetawionych, a nie
mających przy tym żadnego związku, celu, początku, końca” (!) [* L. Niemojowski, Obrazki Syberyi, s. 69.]. Taka, powtarzająca
się nierzadko, opinia o folklorze jakuckim wypływała przede wszystkim z braku
podstawowej znajomości języka jakuckiego, oczywiście u danego informatora
Niemojowskiego. Pozą tym w pracy Niemojowskiego brak nawet śladu znajomości
jakiejkolwiek literatury o Jakutach. Ogółem Jakucji i Jakutom Niemojowski
poświęcił 13 stron (61-73).
/Witold Armon. Polscy badacze kultury Jakutów. [Monografie z
Dziejów Nauki i Techniki. T. CXII.] Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk. 1977. S.
36-37./
Niemojowski
Ludwik, pseud. i krypt. L. N., Lud. Nie..., Lud. Niem., Lud. Niem..., Lud...
Niem..., Ludwik Niem......., Ludwik Nie ...ski, Ludwik z Radoszewic, Ludwik
spod Wielunia, N. L., Wędrowiec, I. ks. Wojomein (1823-1892), nowelista,
dramaturg, etnograf. Pochodził z rodziny ziemiańskiej z Kaliskiego. Ur. w
Warszawie, był synem prezesa trybunału woj. kaliskiego Gabriela i Katarzyny z
Lubowidzkich, bratankiem Bonawentury (zob.) i Wincentego (zob.). O jego młodości
niewiele wiadomo; miał studiować w kraju i za granicą. Wkrótce po śmierci ojca
objął dobra Radoszewice w pow. wieluńskim, będące naówczas znaczną fortuną.
Umożliwiło mu to w r. 1855, po przedwczesnej śmierci żony Emilii z
Kaczkowskich, podróż do Włoch (zetknął się tu z Teofilem Lenartowiczem) i
Tunisu. Ze swoich zagranicznych podróży, podobnie jak z licznych wycieczek po
kraju, przywoził bogaty materiał folklorystyczny, zaś relacje z nich ogłaszał w
„Gazecie Warszawskiej”, „Kronice Wiadomości Krajowych i Zagranicznych” oraz w
„Magazynie Mód”. Wcześnie rozpoczął także twórczość literacką. W r. 1847 w
warszawskim Teatrze Rozmaitości wystawiono jego komedię w jednym akcie Nienawiść wsi, w r. 1851 opublikował
współczesną, pisaną prozą komedię obyczajową Dwa towarzystwa (W.), a w r. 1856
ogłosił zbiór wierszowanych Komedii
(W.), o akcji umiejscowionej głównie w środowisku ziemiańskim, oraz wierszowane
Obrazy z Pisma świętego (P.).
Dalszą twórczość przerwała N-emu
działalność polityczna. Wziął udział w powstaniu styczniowym i za podanie
powstańcom nazwisk konfidentów skazany został początkowo na karę śmierci, a
następnie po ułaskawieniu zesłany na Syberię. Początkowo przebywał w guberni
jenisejskiej, kreśląc tam utwory poświęcone charakterystyce obyczajowej i
etnicznej mieszkańców tego kraju. Dłuższy okres przebywał w Minusińsku, gdzie
pełnił rolę agenta handlowego. W związku z tym odbywał liczne podróże do
Mongolii, zbierając obfity materiał etnograficzny. Po ułaskawieniu w 1873 lub
1874 powrócił do kraju i osiadł w Warszawie. Doświadczenia z pobytu w
Zachodniej Syberii i obserwacje z mongolskich podróży wniosły nowe elementy do
twórczości pisarza. W r. 1875 ogłosił Obrazki
Syberii (W. z ilustracjami Elwiro Michała Andriollego). W wielu z nich
dominuje elemient autobiograficzny: Obrazek
z życia więziennego, Forteca ze śniegu, Historia pisarza gminy wiejskiej.
Stanowią one próbę ukazania sytuacji zesłańca w środowisku całkowicie obcym
kulturalnie i obyczajowo. Inne utwory tomu ukazują dalszą ewolucję pisarza,
którego uwagę zwracają przede wszystkim procesy społeczne i etnograficzne
zachodzące na opisywanych ziemiach. Są to: Pierwotne
plemiona Syberii, Syberyjska kolej żelazna oraz Poszukiwacze złota w Syberii.
Książka N-ego zyskała znaczną popularność, została przetłumaczona na angielski
i wydana w r. 1883 w Londynie. Do tej popularności przyczyniły się bez
wątpienia szkice związane z powstaniem Taipingów (Wojna domowa w Chinach). Z odbytymi wcześniej podróżami wiązała się
także część opowiadań, które wraz z innymi, będącymi beletryzowaną kroniką
towarzyską Wielunia i jego okolic, znalazły się w zbiorze Powieści i szkice obyczajowe (W. 1881 III). Niektóre z nich, o
zręcznej konstrukcji, były później wykorzystywane jako materiał do adaptacji
scenicznych (Szach i mat,
zamieszczony przez Juliana Tuwima w antologii „Polskiej noweli fantastycznej”,
W. 1952). Liczne wiersze, powiastki i szkice drukował N. w czasopismach
warszawskich: „Biesiadzie Literackiej”, „Izraelicie”, „Kurierze Codziennym”,
„Tygodniku Ilustrowanym”, „Wędrowcu” i in.
Dużą część literackiej produkcji N-ego po
jego powrocie z zesłania stanowiły utwory dla dzieci. Największą popularność
zyskały zbiory wierszyków Ziarenka
(W. 1875) i Trójlistek (W. 1881),
pisywał także dla młodzieży powieści (Poza
domem, W. 1888, Na wsi, W. 1892),
komedyjki, np. Zaczarowana Magdusia
(W. 1888), był długoletnim współpracownikiem „Przyjaciela Dzieci”. W twórczości
dla dzieci nie zyskał jednakże N. trwalszego uznania („powódź wierszowanych
utworów N-ego nie może nawet iść w porównanie z tym, co dla dziatwy pisał
niegdyś Jachowicz” — pisała w r. 1904 Aniela Szycówna). Rychłemu zapomnieniu
uległy także jego powieści i obrazki ludowe Marysia
Ochocianka (W. 1881), Dwórka (W.
1892) i inne utwory (m. in. tom wierszowanych opowiadań Gawędy, W. 1883), wydawane najczęściej nakładem własnym. N. zmarł w
Warszawie 18 XII 1892, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Z małżeństwa z Emilią z Kaczkowskich
pozostawił córkę Emilię (żonę Władysława Wodzińskiego), z drugiej żony, Joanny
z Osińskich, zostawił córkę Joannę (żonę Stanisława Czachorskiego) oraz synów:
Stefana i Ludwika.
Estreicher w. XIX; Bibliogr. dramatu pol.; Enc. Org.,
XIX; W. Enc. Ilustr.,
S. 2 T. 1-II; W. Ilustr. Enc. Gutenberga; Zychliński, III; — Karpowicz S.,
Szycówna A., Nasza literatura dla młodzieży, W. 1904 s. 83; Konikowski H.,
Nieznany literat-powstaniec, „Odgłosy” 1971 nr 7 s. 10; Kuczyński A.,
Syberyjskie szlaki, Wr. 1972 s. 378-9; Kurier Warszawski. Książka jubileuszowa,
W. 1896; Małgowska H. M., „Obrazki Syberii” L. N-ego, „Przegl. Humań.” 1974 nr
10 s. 129-39; Cederbaum, Wyroki audytoriatu; Hertz P., Zbiór poetów polskich
XIX w., W. 1962 ks. 3; Sienkiewicz H., Dzieła, W. 1950 LII 69-71; Wilkońska P.,
Moje wspomnienia o życiu towarzyskim w Warszawie, W. 1959; — „Kur. Warsz.” 1892
nr 351 s. 3, 5; Nekrologi: „Ateneum” 1893 t. I s. 239; „Niwa” 1892 nr 24 s.
597; „Tyg. Mód i Powieści” 1892 nr 52 s. 415; — IBL PAN: Kartoteka
bibliograficzna.
Hanna M.
Małgowska
/Polski Słownik Biograficzny. T. XXIII,
1978/1. Z. 96. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk. 1978. S. 28-29./
ЛЮДВИК НЕМОЙОВСКИЙ
(1823-1892)
Людвик Нeмойовский
родился в 1823 г. в Варшаве [* Поскольку Л. Немойовский считался писателем «minorum gentium», им специально не занимались.
См.: Хмелевский П. Немойовски Людвик
// Велька энциклопедиа полшехна иллюстрована. - Сер. II, Т. 1/2. - Варшава,
1903. - С. 898 (оттуда взята дата смерти). Недавно о нем см.: Кучинский А. Вклад поляков... - С.
546-547. но вслед за Зелинским неправильно указана дата смерти (1902!). Эту
ошибку Л. Кучинский повторил в «Сибирских дорогах» (Вроцлав, 1972. - С. 378).].
Получив среднее образование, поселился в селе и занялся хозяйством. У него рано
проявились литературные способности, и с 1851 г. он стал печататься в различных
журналах. Однако, согласно мнению известного критика и историка литературы
Петра Хмелевского, Немойовский «большим талантом не обладал». Как участник
январского восстания, был сослан в Восточную Сибирь, где, пребывая с 1865 по
1874 г., первое время жил в селе Балахта Ачинского округа Енисейской губернии.
Позже, когда начал работать у богатого купца, Немойовский получил возможность
частых путешествий по далеким окраинам Восточной Сибири. Там он встречался с
разными сибирскими народами. В последний период своего пребывания в Сибири и по
возвращении много писал на сибирские темы.
Особенно нас
интересует его работа под названием «Древние племена Сибири», представляющая
этнографическое исследование, которое было опубликовано в 1872 г. в «Путнике».
В 1876 г. автор перепечатал ее как раздел книги под названием «Картины Сибири».
Немойовский умер в декабре 1892 г. в Варшаве.
В его сочинениях
можно найти хорошие и слабые места, но, думается, что определенную ценность
имеют только страницы, посвященные тунгусам, которых Нсмойовский изучил лучше
всех, в то время как его описания, касающиеся некоторых других народов, бывают
вообще наивными. Например, о якутах автор сообщил на основе информации «одного
из иркутских купцов» (!) [* Немойовский Л.
Древние племена Сибири // Путник. - 1872. - Т. 6. - С. 126: перепечатка:
Картины Сибири. - Варшава, 1875. - С. 70.]. В этом описании находим
много похвалы якобы чрезвычайной терпеливости и мягкости этого народа. Кроме
того, Немойовский следующим образом оценил якутское народное творчество: «Рассказы
якутов не являлись ни историей, ни творчеством воображения, а набором множества
повторяющихся время от времени фраз, нелогично составленных и не имеющих при
этом никакой связи, цели, начала, конца» (!) [* Немойовский Л.
Картины Сибири. - С. 69.]. Такое нередко повторяющееся мнение о якутском
фольклоре объяснялось, прежде всего, незнанием якутского языка, в т.ч. и
указанного информатора (купца) Немойовского. Кроме того, в работе отсутствуют
даже следы знакомства с какой-либо литературой о якутах. В общей сложности
Якутии и якутам Немойовский посвятил 13 страниц (с. 61-73).
/Витольд Армон. Польские исследователи культуры якутов.
Перевод с польского К. С. Ефремова. Москва. 2001. С. 35-36./
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz